Пасьля лета гаспадарыць восень, а па восені у пене завірух акалелы месяц спорна косіць трапяткую палахлівых зор ікру. Сыплюцца кавалачкі вышыняў – непамерлыя зародкі хараства... І скрыпяць дарогаў хрыплых шыі, і шчыміць зямлі настылы твар. А далёка – там, за сінім морам, расьпякаюцца, плывуць, зьвіняць пяскі. Эўкаліпты з хвалямі гавораць, а мы ім – ні слова: шлях зусім вузкі...
Менск, 1941
|
|